Mały samochód – duże emocje
Jakie są najczęstsze emocje towarzyszące sprzedaży auta? Opowiem Wam o swoich doświadczeniach.
Pewnie każdy z Nas pamięta swój pierwszy samochód. Nieistotne czy kupiliśmy go sobie sami, czy dostaliśmy w prezencie, czy był nowy lub stary, czy często się psuł i odpalał, kiedy miał na to ochotę, czy wręcz przeciwnie, nie sprawiał nam zbyt wiele problemów. Najważniejsze, że był pierwszy i wiążą się z nim wspomnienia – mamy do niego sentyment.
Moje auto nie było klasykiem, nie „pozbyłam się” ikony motoryzacji – sprzedałam po prostu Kia Picanto z silnikiem 1.1 z 2006 roku. Cudowne auto dla kobiety: małe, zwinne, ekonomiczne i w dodatku w moim ulubionym kolorze – zielonym. Tak, to był mój zielony „groszek”. Nie mogę powiedzieć, że nie lubiłam tego auta, jeździłam nim półtora roku i w sumie mogę stwierdzić, że ani razu mnie nie zawiódł. Czemu więc go sprzedałam? Po długim namyśle zdecydowałam, że chce większe i szybsze auto.
Kiedy jednak zobaczyłam „Groszka” jak odjeżdżał z nowym właścicielem, łza mi się w oku zakręciła.
Co mnie teraz czeka? Oczywiście pierwsza czynność to wybór modelu auta, następnie: silnik – jaki, benzyna czy diesel? Wyposażenie, oraz to, co dla kobiety ważne kolor…:-) (chyba najważniejsze – przyp. red.)
Aut jest ogromna liczba i samo szukanie interesującego mnie samochodu zajmuje sporo czasu. Częstym problemem, jaki spotykam w ogłoszeniach to nieprawdziwe opisy oraz ukrywanie wad samochodu. Zazwyczaj dowiaduję się o nich dopiero na miejscu u sprzedającego. Największym mankamentem dla mnie jest duża odległość, jaką należy pokonać, by obejrzeć samochód. Najczęściej taka wyprawa kończy się niepowodzeniem. Tak było ostatnim razem jak pojechałam oglądać Astre III. Trzeba wykazać się dużą cierpliwością i rozwagą przy wyborze używanego auta. Cały czas szukam. Jak już znajdę i okaże się, że to jest właśnie auto spełniające moje oczekiwania, pochwalę się Wam. Trzymajcie kciuki.
